betaalbaarheid medicijnen

Vandaag las ik in het Volk dat er een nieuw kankermedicijn op de markt komt. Het medicijn (Nexavar) zou de levensduur van de palliatieve patiënt met 3 maanden kunnen verlengen. De krant werpt een terechte ethische vraag op: is die 3 maanden extra levensduur de moeite waard als je weet dat dit de maatschappij een dikke auto kost (lees een goeie 40.000 euro..).
Stel dat ik in de persoonlijke situatie zou verkeren waarin ik de kans krijg om 3 maanden langer te leven dan ben ik waarschijnlijk voor. Gelukkig sta ik niet voor het dilemma, ik durf alvast oordelen dat dit soort medicijnen niet kan bekostigd worden met overheidsmiddelen. Zeker niet in een tijd waar er nog tal van andere meer noodzakelijke dingen een terugbetaling verdienen via ons gezondheidssysteem. Voorbeelden?

• kankerpatiënten die vaak medisch vervoer nodig hebben krijgen een zeer beperkte financiële tussenkomst vanuit de overheid.
• er zijn verscheidene vaccins op de markt (oa vaccinactie tegen baarmoederhalskanker) die een pak goedkoper zijn maar geen enkele terugbetaling krijgen vanuit de overheid.
• een beperkte aantal preventieve tandzorgen is op vandaag terugbetaalbaar; mondzorg is binnen gezondheidszorg en -hygiëne zeer relevant en wordt vanuit de overheid toch stiefmoederlijk behandeld (qua tussenkomst).
• ..

Ik durf dus stellen dat er meer dringende zaken een terugbetaling verdienen. Twee kanttekeningen echter: ik weet dat medisch onderzoek moet aangemoedigd worden dus toponderzoek moet via andere middelen financiering kunnen bekomen; daarnaast blijft het aandachtspunt natuurlijk dat we geen gezondheidszorg voor armen en rijken creëren..